Strona powstała w ramach projektu „Rośliny miododajne w regionie łódzkim podstawą ochrony bioróżnorodności ekosystemów stanowiących bazę pożytkową dla owadów zapylających” realizowanego przez Wojewódzki Związek Pszczelarzy przy współudziale finansowym WFOŚiGW w Łodzi (dofinansowanie kwotą 26 880 zł).
Wartość ogólna projektu wynosi 38 250 zł.

Przedsięwzięcie to ma na celu pogłębienie stopnia wiedzy mieszkańców naszego regionu na temat konieczności ochrony bioróżnorodności ekosystemów roślinnych, które stanowią pożytek dla pszczół. Społeczny aspekt projektu opiera się na włączeniu jak największej liczby mieszkańców województwa łódzkiego do czynnych działań na rzecz ochrony bioróżnorodności ekosystemów roślinnych najbliższej okolicy. Można to osiągnąć poprzez wysiewanie roślin miododajnych na działkach, w ogródkach przydomowych czy nawet na balkonach, oraz zachęcanie innych do takiego postępowania. Zrozumienie konieczności tego typu działań pomoże ochronić, niezwykle ważne dla życia człowieka, owady zapylające.

Rośliny miododajne, zwane też pszczelarskimi lub pożytkowymi, dostarczają pszczołom nektaru, pyłku bądź spadzi, czyli niezbędnych do życia składników pokarmowych, na bazie których pszczoły wytwarzają miód. Ostatnimi laty zapylacze, a w szczególności pszczoła miodna mająca wśród nich największe znaczenie, narażone są na działanie wielu niekorzystnych dla nich zjawisk. Przemysłowa działalność człowieka, zmiany w systemie uprawy roślin powodujące zanik naturalnej bioróżnorodności czy stosowanie pestycydów w rolnictwie, sadownictwie i leśnictwie, szczególnie w okresie kwitnienia roślin, to tylko niektóre z wielu przyczyn, powodujących zwiększone wymieranie rojów pszczelich i innych owadów zapylających. Taka sytuacja stanowi olbrzymie zagrożenie dla człowieka. Większość roślin występujących na Ziemi wymaga zapylenia przez owady. W naszej szerokości geograficznej, aż 80% roślin to gatunki owadopylne. Owoce, warzywa i kwiaty bez pszczół przestałyby istnieć. Zbierając nektar, owady te, przenoszą pyłek z pylnika jednego kwiatu na znamię słupka innego, tego samego gatunku rośliny i dzięki temu dokonują tzw. zapylenia krzyżowego. Bez tego procesu rośliny owadopylne nie mogłyby się rozmnażać. Przestałyby istnieć plantacje roślin użytkowych: olejodajnych, pastewnych, warzyw, krzewów i drzew owocowych oraz większość roślin dziko rosnących. Dodatkowo pamiętać trzeba, że dzięki pszczołom polepsza się również jakość uzyskiwanych plonów i zwiększa ich ilość. Rolę jaką pszczoły pełnią w przyrodzie i wielkie znaczenie ich pracy dla życia człowieka najdobitniej podsumował Albert Einstein pisząc: „Kiedy pszczoła zniknie z powierzchni Ziemi, to człowiekowi pozostaną już najwyżej cztery lata życia. Nie będzie pszczół, to nie będzie zapylania, nie będzie zapylania, nie będzie roślin, nie będzie roślin, to nie będzie zwierząt”. Ta szczególna sytuacja swoistej zależności między życiem pszczół, a istnieniem człowieka powinna zachęcić wszystkich do zintensyfikowania działań na rzecz ich ochrony. Pamiętajmy o tym, by właściwie wykonywać niezbędne opryski roślin uprawnych (najlepiej robić to wieczorem po powrocie pszczół do ula i nie opryskiwać roślin w czasie kwitnienia), budować domki dla owadów i wysiewać rośliny miododajne. Niniejsza książka opisująca najważniejsze gatunki roślin miododajnych, występujących na terenie województwa łódzkiego, stanowić ma dla wszystkich zachętę do sadzenia i wysiewania tych roślin na polach uprawnych, w ogródkach, na balkonach i w każdej dogodnej dla ich wzrostu przestrzeni. Dzięki takim działaniom zwiększy się, tak ważna dla pszczół, bioróżnorodność naszego regionu. Rośliny te, często pięknie kwitną i mogą stać się prawdziwą ozdobą kwietnych ogródków i balkonów. Niektóre z nich mają dodatkowo zastosowanie w ziołolecznictwie, lub mogą służyć jako pasza dla zwierząt gospodarskich. Są więc one ze wszech miar pożyteczne. Pamiętajmy, że nasze życie zależy od życia pszczół, a każda dodatkowo wysiana roślina miododajna zwiększa szanse na przetrwanie tych niezwykłych owadów.

Zapraszamy na najbliższe zajęcia w ramach omawianego projektu
Harmonogram zajęć

www.zainwestujwekologie.pl

www.wzp-lodz.pl

Miododajne Rośliny Zielne

Facelia Błękitna

Gatunek rośliny z rodziny ogórecznikowatych. Jest jedną z najbardziej miododajnych roślin uprawianych w Polsce. Na jednym metrze kwadratowym uprawy faceliowej może pracować nawet 30 pszczół, a z jednego hektara facelii można uzyskać około 300 kg miodu.1 Jedną z największych zalet facelii błękitnej jest jej szybki wzrost. Wschodzi ona już po tygodniu od zasiewu, a po 50 dniach zakwita. Kwitnienie trwa około 5-6 tygodni w okresie od czerwca do sierpnia, co zapewnia pszczołom obfity pożytek przez co najmniej półtora miesiąca. Roślinę można wysiać praktycznie na każdym rodzaju gleby, najlepiej wczesną wiosną. Pożytek z facelii mogą mieć też zwierzęta gospodarskie, gdyż stanowi ona dla nich doskonałą paszę – szybko rośnie i jest bardzo odżywcza. Ze względu na piękne fioletowoniebieskie kwiaty, może być również uprawiana jako roślina ozdobna i dodać uroku naszym ogródkom i balkonom.

Gryka Zwyczajna

Gatunek rośliny z rodziny rdestowatych. Pojawienie się gryki na terenach Polski wiązane jest tradycyjnie z najazdami Tatarów, dlatego też popularnie nazywa się ją tatarką. Przy odpowiednich warunkach pogodowych gryka kwitnie w lipcu, przez okres 3-4 tygodni. Daje to pszczołom odpowiednio dużo czasu, by mogły zebrać spore ilości nektaru i pyłku. Najwięcej nektaru kwiaty gryki mają o poranku i wtedy najczęściej odwiedzają je pszczoły. Wydajność miodowa gryki przy sprzyjającej pogodzie wynosi około 250 - 300 kg z ha. Kwiaty gryki mają mocny i intensywny zapach. Pszczoły robią z niego miód o bardzo charakterystycznym, ostrym smaku. Świetnie wzbogaca on smak kawy i domowych wypieków, szczególnie pierników. Nasiona gryki służą głównie do produkcji bardzo wartościowej i bogatej w składniki odżywcze kaszy. Ziele gryki zebrane we wczesnym stadium kwitnienia jest też cennym surowcem zielarskim zawierającym w sobie duże ilości rutyny działającej rozszerzająco na naczynia krwionośne. Ułatwia ona leczenie miażdżycy, nadciśnienia i żylaków.

Ogórecznik Lekarski

Gatunek rośliny z rodziny ogórecznikowatych (szorstkolistnych). W Polsce występuje głównie jako roślina uprawna. Ogórecznik lekarski zakwita pod koniec czerwca i jego kwitnienie trwa około trzech tygodni. Jest to stosunkowo krótki okres, ale roślina rekompensuje to pszczołom przez bardzo obfite nektarowanie, które trwa od świtu do nocy. Wydajność miodowa ogórecznika lekarskiego to około 200 kg z jednego hektara pożytku. Ogórecznik jest także wykorzystywany w zielarstwie jako roślina lecznicza, gdyż zawiera wiele cennych składników takich jak: flawonoidy, garbniki, sole mineralne, witaminę C, magnez i potas. W kosmetyce stosuje się olej z jego nasion, jako składnik kremów i balsamów mających zbawienny wpływ na suchą skórę. Ogórecznik to również roślina jadalna, którą można używać do celów kulinarnych. Młode liście tej rośliny mogą być składnikiem sałatek i przyprawą do sosów i zup. Kwiaty nadają się do kandyzowania i zamrażania w kostkach lodu. Ze względu na ich urodę ogórecznik można także uprawiać jako roślinę ozdobną.

Kocimiętka Właściwa

Gatunek rośliny z rodziny jasnotowatych. Wydziela charakterystyczny, delikatnie cytrynowy zapach, którym przyciąga pszczoły. Kwitnie ona od czerwca do sierpnia i znakomicie urozmaica pożytek pszczeli. Wydajność miodowa kocimiętki właściwej to 150-200 kg z jednego hektara. Pszczelarze bardzo chętnie wysiewają kocimiętkę w okolicach pasiek, gdyż zapewnia ona długotrwały pożytek, ale również, dzięki specjalnym olejkom eterycznym, wykazuje działanie uspokajające pszczoły. Wielu pszczelarzy przed przystąpieniem do pracy wokół ula, naciera ręce kocimiętką, by pszczoły nie reagowały zbyt agresywnie. Jest ona również wykorzystywana w ziołolecznictwie jako roślina zwalczająca infekcje układu oddechowego. Picie gorącej herbatki ziołowej sporządzonej z kocimiętki właściwej zwiększa pocenie się, a tym samym skutecznie obniża gorączkę. Dzięki swoim właściwościom uspokajającym i relaksującym kocimiętka właściwa pomaga rozładować niepokój oraz wspomaga sen. Ze względu na dekoracyjność kwiatów może ona być również uprawiana jako roślina ozdobna.

Nostrzyk Biały

Gatunek rośliny z rodziny bobowatych. Zalicza się go do grona najlepszych roślin miododajnych rosnących w naszym klimacie. Nostrzyk w naturze występuje głównie na stanowiskach ruderalnych. Porasta ugory, nasypy i przydrożne rowy. Kwitnie w okresie od czerwca do sierpnia. W przypadku, gdy rośnie naturalnie jego wydajność miodowa wynosi około 200 kg z ha, natomiast w uprawie polowej jest znacznie wyższa i osiąga nawet 680 kg/ha. Nostrzyk biały często bywa też wykorzystywany jako roślina przeznaczona do przeorania na zielony nawóz, gdyż podobnie jak w przypadku większości gatunków należących do rodziny bobowatych, jego korzenie mogą wzbogacać podłoże w związki azotu. Czasami bywa także wykorzystywany jako roślina pastewna, jednak jego wartość paszowa nie jest zbyt duża. Ziele nostrzyka stosuje się również w lecznictwie. Obniża ono nadmierną przepuszczalność naczyń krwionośnych, zmniejsza krzepliwość krwi oraz ułatwia jej przepływ. Efektem jego stosowania jest poprawa krążenia krwi i zapobieganie tworzeniu się zakrzepów.

Mniszek Lekarski

Gatunek rośliny z rodziny astrowatych. Mniszek najchętniej rośnie na siedliskach ruderalnych, na łąkach i murawach. W ogrodach i na polach, gdy rośnie wśród upraw, tępiony jest jako chwast. Ze względu na powszechność występowania mniszek stanowi jeden z ważniejszych wczesnowiosennych pożytków dla pszczół. Kwitnie on około 30 dni, ale do dobrego nektarowania wymaga ciepłej, słonecznej pogody. Jego wydajność miodową ocenia się na około 20 kg z hektara. Mniszek lekarski jest w Polsce zupełnie niedoceniany. Tymczasem jest on nie tylko rośliną miododajną, ale również może być wykorzystywany w kuchni, jako karma dla zwierząt i roślina lecznicza. Pozyskany z niego surowiec zielarski wspomaga pracę wątroby i nerek – narządów odpowiedzialnych za oczyszczanie organizmu z toksyn i ubocznych produktów przemiany materii. Poprawia metabolizm i działa moczopędnie. Jako roślina jadalna może być bazą wielu zdrowych sałatek. Można również pić wyciśnięty z niego sok, który skutecznie pomaga oczyścić organizm.

Koniczyna Biała

Gatunek wieloletniej rośliny z rodziny bobowatych. Na terenie naszego kraju jest powszechną rośliną dziko rosnącą. Bywa również uprawiana jako roślina pastewna, oraz zwiększająca lub urozmaicająca pożytki pszczele. Koniczyna biała nie jest wymagająca, jeśli chodzi o warunki glebowe – doskonale rośnie praktycznie wszędzie. Nektar z jej kwiatów jest bardzo łatwo dostępny dla pszczół, z czego chętnie korzystają. Zaczyna kwitnąć na przełomie maja i czerwca. Najbardziej intensywne kwitnienie utrzymuje się około miesiąc. Jeśli pogoda dopisuje i nic nie przeszkadza rodzinom pszczelim w zbiorze, z jednego hektara koniczyny białej można uzyskać około 100 kilogramów miodu. Ze względu na dużą zawartość białka jest to również jedna z najcenniejszych roślin pastewnych. Ma ona także zastosowanie w lecznictwie stanowiąc składnik ziołowych mieszanek przeciwreumatycznych. Kwiaty koniczyny są jadalne i mogą wzbogacić nasz jadłospis. Śmiało można je wykorzystywać jako oryginalny dodatek do sałatek i surówek.

Krzewy i Krzewinki Miododajne

Śliwa Tarnina

Gatunek pospolitego w Polsce, dużego krzewu z rodziny różowatych, podrodzina śliwowe. Kwitnie krótko, ale bardzo obficie, w kwietniu i na początku maja przed rozwinięciem się liści. Jesienią wytwarza kuliste, jadalne owoce o ciemnoniebieskiej skórce. Rośnie na skraju lasów, wzdłuż drug i na miedzach, często tworząc gęste zarośla. Jej wydajność miodowa to około 25 kilogramów z hektara. Owoce tarniny są wykorzystywane jako surowiec zielarski. Zawierają dużo węglowodanów, kwasy organiczne, witaminę C i karoten. Dawniej owoce tarniny stosowano w leczeniu szkorbutu. Obecnie poleca się spożywanie soków z tarniny jako środka przeczyszczającego, a także wspomagającego układ odpornościowy. Przemarznięte owoce tarniny nadają się do wyrobu win i nalewek. Można z nich robić również soki, dżemy i konfitury. Należy jednak pozbawić ich pestek, które zawierają cyjanowodór i nie należy ich spożywać. Ze względu na to, że pięknie kwitnie i posiada dekoracyjne owoce tarnina może być ozdobą każdego ogrodu. Może być także sadzona jako roślina tworząca żywopłot.

Malina Właściwa

Gatunek wieloletniej rośliny z rodziny różowatych. Popularny w Polsce krzew spotykany w lasach i na polach w stanie dzikim, jak również uprawiany w ogrodach. Prawdopodobnie zaczęto ją uprawiać w XV wieku w ogródkach klasztornych. Zaczyna kwitnąć pod koniec maja a kończy w drugiej połowie czerwca. W stanie dzikim kwitnie obficie co drugi rok. Jest wtedy w stanie uzyskać wydajność miodową od 50 do 200 kg z ha. Wydajność miodowa maliny uprawnej, która kwitnie każdego roku, wynosi od 150 do 250 kg z ha. Miód malinowy jest jasny i posiada przyjemny smak i aromat, ma podobne właściwości do lipowego. Można go z powodzeniem stosować w leczeniu jesiennych przeziębień. Owoce maliny można spożywać na surowo, lub wykorzystywać jako cenny surowiec domowych przetworów takich jak: soki, kompoty, galaretki czy dżemy. Są one również składnikiem wielu owocowych herbatek. Malina to także ceniona roślina lecznicza, która pobudza organizm, działa na niego tonizująco i przeciwmiażdżycowo oraz obniża temperaturę. Przy przeziębieniach stosuje się również napary z liści malin.

Dzika Róża

Gatunek krzewu z rodziny różowatych, z rodzaju róża. W Polsce jest gatunkiem pospolitym porastającym obrzeża lasów, dróg i miedze. Kwitnie na przełomie maja i czerwca. Kwiaty róż nie wytwarzają nektaru jednak dzięki obfitemu pyleniu dostarczają pszczołom cennego pożytku, pozwalającego na właściwe odżywienie pszczelej rodziny. Owoce róży stanowią cenny, niezwykle bogaty w witaminę C, surowiec zielarski wykorzystywany do wyrobu herbat przeciwdziałających przeziębieniom. Można je także wykorzystywać do wyrobu domowych win i nalewek oraz konfitur. Z nasion owoców wytwarzany jest olej różany, będący składnikiem wielu kosmetyków szczególnie tych przeznaczonych dla cery wrażliwej. Dzika róża może być również uprawiana jako roślina ozdobna. Krzewy wiosną obsypane są delikatnymi, różowymi kwiatami o pięknej woni, zaś jesienią wytwarzają dekoracyjne pomarańczowe lub czerwone owoce. Można kształtować ją w formy żywopłotowe, które staną się ozdobą każdego ogrodu.

Śnieguliczka Biała

Gatunek krzewu z rodziny przewiertniowatych. Występuje w Polsce jako roślina dziko rosnąca, ale jest również uprawiana jako krzew ozdobny. Kwitnie intensywnie od czerwca do lipca, ale jej kwitnienie przeciąga się nawet do września. Wytwarza biało – różowe kwiatostany, a po okwitnięciu charakterystyczne okrągłe, białe owoce o gąbczastej strukturze. Są one trujące dla człowieka ze względu na zawartość dużej ilości saponin i alkaloidów. Utrzymują cię jednak na krzakach przez całą zimę i stanowią pokarm dla ptaków. Ze względu na długi okres kwitnienia jest ona jedną z najlepszych roślin miododajnych. Jej wydajność miodową określa się na około 190 kg z ha.. Jest łatwa w uprawie, wytrzymała na suszę i mróz. Doskonale nadaje się na roślinę tworzącą żywopłoty, ale może być również sadzona pojedynczo. Jaj atutem jest duża dekoracyjność zarówno w okresie kwitnienia, jak również po wytworzeniu śnieżnobiałych owoców.

Kruszyna Pospolita

Gatunek krzewu z rodziny szakłakowatych. Dorasta do wysokości około 5 m. W stanie dzikim rośnie pospolicie w lasach tworząc zarośla. Lubi wilgotną glebę, a przy dobrym nasłonecznieniu wzrasta jej nektarodajność. Kwitnie w okresie od maja do sierpnia. Okres najobfitszego kwitnienia przypada na czerwiec. Wydajność miodowa wynosi około 80 kg z ha. Duże zarośla kruszyny mogą dostarczyć nawet miodu towarowego. Po przekwitnięciu pojawiają się na krzaku kuliste zielone owoce, które następnie czerwienieją, a w miarę dojrzewania przybierają barwę fioletowoczarną. Na skutek długiego czasu kwitnienia na jednej gałązce są owoce zielone, czerwone i czarne, co podnosi walory estetyczne rośliny, sprawiając, że z powodzeniem może być sadzona w ogrodach i parkach jako krzew ozdobny. Kora kruszyny stanowi cenny surowiec zielarski, gdyż zawarte w niej substancje pobudzają perystaltykę jelita grubego i działają łagodnie przeczyszczająco. Ma ona również właściwości żółciopędne i jest stosowana w chorobach wątroby i pęcherzyka żółciowego. Często stanowi również składnik herbatek wspomagających odchudzanie.

Głóg

Rodzaj rośliny należący do rodziny różowatych. Do tego rodzaju zaliczanych jest około 200 gatunków. Są to najczęściej krzewy lub małe drzewa posiadające pędy zakończone kolcami. Najpopularniejszy na terenie całej Polski jest głóg jednoszyjkowy rosnący w stanie dzikim lub uprawiany i formowany na żywopłoty. Jego wydajność miodowa oceniana jest na około 15 kilogramów z hektara. W medycynie wykorzystuje się także właściwości lecznicze głogu jednoszyjkowego, w szczególności jego suszonych kwiatów i owoców. Stosuje się je przede wszystkim w chorobach serca, m.in. w chorobie wieńcowej. Związki flawonoidowe zawarte w kwiatach i owocach głogu działają rozkurczowo na naczynia wieńcowe serca, co powoduje zmniejszenie dolegliwości bólowych i uczucia duszności. Głóg zawiera też substancje powodujące obniżenie ciśnienia krwi, w związku z tym powinny go stosować osoby zmagające się z nadciśnieniem tętniczym. Można go również używać przy bólach i zawrotach głowy. Natomiast alkoholowe wyciągi z kwiatów głogu działają uspokajająco.

Wrzos Pospolity

Jedyny gatunek (monotypowy) rośliny z rodzaju wrzos należący do rodziny wrzosowatych. Jest to zimozielona, wieloletnia krzewinka. Rośnie najchętniej w borach sosnowych, na polanach. Czasem porasta wielki obszar tworząc tzw. wrzosowiska. Kwitnie od sierpnia do października wytwarzając liliowo – różowe kwiaty. Jest bardzo dobrym pożytkiem dla pszczół. Jego wydajność miodowa wynosi nawet do 120 kilogramów z hektara, przeciętnie zaś około 50. Tam gdzie wrzosy kwitną na większej przestrzeni dostarczają pszczołom cennego, późnoletniego pożytku. Wydajność nektarowania wrzosu zwiększa się przy odpowiedniej wilgotności. W suche lata jest ona mniejsza. Miód wrzosowy ma nietypową, galaretowata konsystencję i stosunkowo trudno wyjmuje się go z plastrów. Wrzos pospolity dostępny jest w wielu odmianach hodowlanych i można go z powodzeniem uprawiać w ogrodach i w skrzynkach balkonowych. Jako roślina zimozielona jest przez cały rok ozdobą rabatek. Suszone kwiaty wrzosu stanowią surowiec zielarski. Stosuje się go jako składnik wykazujący działanie przeciwzapalne i moczopędne w schorzeniach dróg moczowych, nerek i przewodu pokarmowego.

Drzewa miododajne

Lipa Drobnolistna

Gatunek drzewa należący do rodziny lipowatych. Dorasta do 35 m wysokości i należy do gatunków długowiecznych (może żyć około 300 lat). Jest jednym z najbardziej miododajnych drzew, ale wykazuje dużą wrażliwość na złe warunki atmosferyczne. Jej wydajność miodowa, przy dogodnych warunkach, może sięgać około 200kg z ha. Obfitemu nektarowaniu nie sprzyjają jednak chłody, silne wiatry i susze. Lipa drobnolistna zakwita w drugiej połowie czerwca i kwitnie około 12 dni. Kwiaty lipy stanowią cenny surowiec zielarski. Wykazują działanie przeciwzapalne. Stosowane podczas przeziębień przebiegających z wysoką temperaturą działają napotnie i łagodzą objawy choroby. Podobnie właściwości wykazuje również miód lipowy. Drewno lipowe cenione jest przez rzeźbiarzy ze względu na to, że jest stosunkowo miękkie i łatwe w obróbce. W polskiej kulturze ludowej lipa uważana była, za drzewo święte, związane z Matką Boską. Bardzo często sadzoną ją w pobliżu kapliczek, lub wieszano je bezpośrednio na jej pniu. Wierzono także, że posadzona blisko domu chroniła go od uderzeń piorunów.

Robinia Akacjowa

Gatunek drzewa należący do rodziny bobowatych, pospolicie nazywany akacją. Dorasta do wysokości około 25 metrów. Robinia akacjowa należy do najbardziej miododajnych drzew, choć najlepiej nektaruje w okresie ciepłej, słonecznej pogody. Kwitnie w końcu maja i w czerwcu przez 10–12 dni. Jeśli pogoda sprzyja, jej wydajność miodowa może wynosić około 65 kg z ha. Miód akacjowy zawiera dużo fruktozy i cechuje się bardzo powolną krystalizacją. Robinia wspaniale sprawdza się jako drzewo ozdobne w parkach i ogrodach. Szczególnie atrakcyjnie prezentuje się w okresie kwitnienia obsypana białymi kwiatami, które wydzielają przepiękny zapach. Kwiaty robinii są jadalne. Można je smażyć w cieście naleśnikowym i podawać w formie placuszków. Suszone kwiaty robinii stanowią także surowiec zielarski. Działają moczopędnie i żółciopędnie oraz rozkurczowo. Drzewo posiada rozbudowany i płaski system korzeniowy dlatego bywa sadzone w miejscach, gdzie ma zapobiegać erozji gleby. Jego drewno jest bardzo wytrzymałe i często wykorzystywane do budowy sprzętu sportowego i statków.

Wierzba Biała

Gatunek drzewa należący do rodziny wierzbowatych. Dorasta do wysokości około 30 metrów, ale często poddawana jest tzw. ogławianiu i przybiera niezwykle charakterystyczny wygląd drzewa o krótkim, rozszerzającym się ku górze pniu zwieńczonym pióropuszem z gałęzi. Kwitnie na przełomie kwietnia i maja wytwarzając kwiatostany zwane popularnie kotkami lub baziami. Tak jak inne wierzby jest cennym, wiosennym pożytkiem dla pszczół. Jej wydajność miodowa wynosi od 25 do 35 kg z ha. Lubi wilgotne podłoże i dlatego jej naturalnym siedliskiem są doliny rzeczne, podmokłe łąki i rowy. Ta jej cecha jak również fakt, że posiada mocno rozbudowany system korzeniowy, powoduje, że często sadzi się wierzby w celu umacniania brzegów rzek i ochrony przed powodzią. Kora wierzby białej jest surowcem zielarskim gdyż zawiera salicynę wykazującą działanie przeciwzapalne oraz przeciwgorączkowe i może być stosowana jako środek pomocniczy przy dolegliwościach związanych z przeziębieniem.

Klon Pospolity

Gatunek drzewa z rodziny mydleńcowatych. Dorasta do wysokości około 30 m. Na przełomie kwietnia i maja pojawiają się na nim zielono – żółte, chętnie odwiedzane przez pszczoły, kwiaty. Miododajność klonu zwyczajnego jest oceniania na około 100 kg z ha zwartego drzewostanu. Klon pospolity w stanie dzikim jest składnikiem lasów liściastych, zaś uprawiany traktowany jest jako drzewo parkowe lub sadzone przy drogach. Świetnie sprawdza się jako drzewo miejskie, gdyż wykazuje dużą odporność na zanieczyszczenia środowiska. Urok klonów docenić można szczególnie jesienią gdy jego liście przebarwiają się na piękne czerwono – złote kolory. Drewno klonu jest cenione w przemyśle meblarskim, ale równie często wykorzystuje się je do wytwarzania instrumentów muzycznych. Służyło ono między innymi Stradivariusowi do produkcji jego słynnych skrzypiec.

Jarząb Pospolity

Gatunek niewielkiego drzewa należący do rodziny różowatych. Dorasta do wysokości około 15 m. Powszechnie znany pod nazwą jarzębina. Kwitnie w maju tworząc białe kwiatostany zebrane w baldachimy. Jesienią zaś wytwarza bardzo dekoracyjne, czerwone owoce, co pozwala zaliczyć jarząb do grona roślin ozdobnych sadzonych chętnie w parkach i ogrodach. Wydajność miodowa, przy dużym skupieniu drzew jarzębiny, wynosi około 20 kg z ha. Owoce jarzębiny są wykorzystywane w zielarstwie, jako że zawierają substancje korzystnie wpływające na błony śluzowe i układ pokarmowy. Są one również jadalne, ale dopiero po przemrożeniu lub zblanszowaniu. Tracą wówczas gorzkawy posmak i szkodliwe dla człowieka substancje. Można je wtedy przerabiać na dżemy i marmolady będące doskonałym dodatkiem do mięs, lub wykorzystywać na nalewki i do produkcji jarzębiaku. Pamiętać trzeba również o tym, że posadzona w ogrodzie jarzębina dzięki owocom, które długo utrzymują się na drzewie staje się zimową stołówką dla wielu ptaków, takich jak gil, drozd czy jemiołuszka.

Kasztanowiec Zwyczajny

Gatunek drzewa z rodziny mydleńcowatych. Dorasta do wysokości około 25 metrów. Wiosną wytwarza efektowne, wzniesione ku górze, wiechowate kwiatostany, jesienią zaś owocuje w postaci pięknych, uwielbianych szczególnie przez dzieci, kasztanów. Kasztanowce są typowym drzewem parkowym. Ich wspaniałe korony dają przyjemny cień i przynoszą ukojenie w upalne, letnie dni. Kasztanowce kwitną w maju, a ich kwiaty wydzielają dużo nektaru zawierającego około 70% cukrów, głównie sacharozy. Jego wydajność miodowa określana jest na około 50 kg z ha. Owoce kasztanowca mają w sobie dużo skrobi dlatego są cennym pokarmem dla zwierząt takich jak: sarny, jelenie czy dziki. Drzewo to dostarcza również cennego materiału zielarskiego. Wykorzystuje się jego kwiaty, korę i owoce. Najcenniejsze składniki zawierają owoce zbierane w lipcu, w stanie niedojrzałym. Związki w nich zawarte uszczelniają ściany naczyń krwionośnych i przywracają im elastyczność, usprawniają przepływ krwi w naczyniach żylnych, zaś stosowane w postaci okładów, przyspieszą proces gojenia się ran. Nalewki z kasztanów stosowane są również w nieżytach żołądka i jelit. Wyciągi z kasztanowca są także składnikiem wielu kosmetyków przeznaczonych głównie do cery naczyniowej.

Drzewa Owocowe

Drzewa owocowe stanowią bardzo cenny, wczesnowiosenny pożytek dla pszczół. Dostarczają im one przede wszystkim odżywczego pyłku, co po zimie jest niezwykle ważne, gdyż pozwala na odpowiednie odżywienie pszczelej rodziny. Warto także wspomnieć o tym, że ustawianie uli w sąsiedztwie sadów jest niezwykle korzystne dla jakości i ilości uzyskiwanych plonów. Bardzo wyraźnie widać w tym przypadku bezpośrednią zależność i wzajemne korzyści wynikające z takiego sąsiedztwa. Jabłoń domowa (Malus domestica) – w sadach, w których rośnie wiele odmian jabłoni ich kwitnienie trwa około około 3 tygodni i przypada na przełom kwietnia i maja. Przy sprzyjającej pogodzie jabłoń dostarcza pszczołom dużo cennego nektaru. Jej wydajność miodowa wynosi od 6 do 20 kg/ha. Śliwa domowa (Prunus domestica) – kwitnie najwcześniej ze wszystkich drzew owocowych, na przełomie marca i kwietnia. Jej wydajność miodowa wynosi około 10 kg/ha. Wiśnia pospolita (Prunus cerasus) – kwitnie na przełomie kwietnia i maja. Kwitnienie drzewa trwa około tygodnia. Jej wydajność miodowa wynosi około 40 kg/ha.